De huidige situatie in Myanmar doet Myanmarezen denken aan 1988, toen het leger in Myanmar aan de macht kwam en het land een militaire dictatuur werd. Gelukkig was daar Aung San Suu Kyi, die zich jaren inzette voor meer democratie in het land. Hiervoor kreeg zij in 1991 de Nobelprijs voor Vrede. In 2020 kwamen er verkiezingen in Myanmar en werd de winnares van de Nobelprijs de leider van het land. Dit leiderschap was niet van lange duur, want volgens het leger had de partij van Aung San Suu Kyi verkiezingsfraude gepleegd. Hun oplossing was om op 1 februari 2021 de macht terug te nemen door middel van een staatsgreep. Min Aung Hlang riep zich uit tot nieuwe leider van Myanmar.
Vanaf het moment dat de coupe gepleegd werd is het onrustig in Myanmar. Demonstranten worden beschoten. Op acht februari kwam de eerste demonstrant om het leven, Mya Thwe Khaing, een vrouw van 19. In de weken die hierop volgden werden tientallen andere demonstranten van het leven beroofd. Dit had nooit mogen gebeuren. Veiligheidsdiensten die optreden bij vreedzame demonstraties mogen namelijk nooit zomaar op een menigte schieten. Dit blijkt uit voorwaarden van de Verendigde Naties, de UN Basic Principles on the Use of Force and Firearms by Law Enforcement Officials. Wanneer een VN-afspraak geschonden wordt, hoort de internationale gemeenschap in actie te komen te komen. Het is de bedoeling dat er ingegrepen wordt, zodat het bloedvergiet in Myanmar stopt en er niet meer mensen als Mya Thwe Khaing om het leven komen. [1] Maar de grote vraag is wanneer de internationale gemeenschap, met name de Verenigde Naties, ingrijpt. [2]
Er is een probleem, China. Sinds jaar en dag heeft China in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties een vetorecht. China houdt vergaande maatregelen tegen de legerleiders van Myanmar deels tegen.
De VN-mensenrechtenonderzoeker voor Myanmar stelde een zware straf voor de militaire leiders van Myanmar voor, namelijk een wereldwijd wapenembargo tegen Myanmar en gerichte economische sancties tegen de juncta. China hield dit tegen. Het enige waar China akkoord mee is gegaan is de oproep tot vrijlating van Aung San Suu Kyi. Westerse landen nemen wel meer stappen, zij leggen namelijk veel economische sancties op. Dit biedt voor de mensen in Myanmar echter weinig uitkomst. De grootste handelspartner van Myanmar is namelijk China. Zonder China is er geen effectieve internationale oplossing mogelijk. Sommige mensen, zoals de oud-ambassadeur, hebben zo weinig geloof in een internationale oplossing dat zij met uitspraken komen als: ‘dit is uiteindelijk een probleem dat de mensen in Myanmar zelf moeten oplossen.’ Dit lijkt de waarheid te zijn zolang de VN faalt om stappen te ondernemen. [3][4]
Al met al is de coupe in Myanmar nog lang niet teruggedraaid. De internationale gemeenschap doet haar best om te helpen, maar tevergeefs. Zolang een actieve bijdrage van China aan een oplossing uit blijft zullen de mensen in Myanmar zelf voor hun rechten moeten strijden. Vele zullen dit met de dood bekopen. Of de Verenigde Naties ingrijpen gaan we zien, maar tot die tijd blijft het pure ellende in Myanmar.
[1]
Amnesty International, ‘Myanmar : Wat is er aan de hand? Een overzicht’, Amnesty International 2021, https://www.amnesty.nl/myanmar-wat-is-er-aan-de-hand
[2]
NOS, ‘Wat is er aan de hand in Myanmar?’, NOS 8 februari 2021, https://stories.nos.nl/artikel/2367837-wat-is-er-aan-de-hand-in-myanmar
[3]
NOS, ‘VN- Veiligheidsraad bespreekt Myanmar, maar generaals zijn niet bang voor sancties.’, NOS 5 maart 2021, https://nos.nl/artikel/2371348-vn-veiligheidsraad-bespreekt-myanmar-maar-generaals-zijn-niet-bang-voor-sancties.html
[4]
Amnesty International, ‘Politie Myanmar beschoot demonstranten met half- automatische wapens.’, Amnesty international 11 februari 2021, https://www.amnesty.nl/actueel/politie-myanmar-beschoot-demonstranten-met-half-automatische-wapens
