S. Visser

 

Het is nu al een tijdje een feit. Jair Bolsonaro is de nieuwe president van Brazilië. De man die al maanden negatief in het nieuws kwam heeft in de tweede ronde van de verkiezingen gewonnen van zijn linkse opponent. De aanloop naar de verkiezingen was een vrij ongebruikelijke, immers komt het niet vaak voor dat kandidaten worden neergestoken. Bolsonaro leek het echter niet te deren, want al snel stond hij weer bovenop de barricades om racistische en vrouwonvriendelijke uitspraken te doen. Nou maken de meeste mannen nog weleens een grapje over het (aan)recht van een vrouw, maar er zijn weinigen die zo overtuigd zijn van hun eigen woorden als Bolsonaro.

Dat Bolsonaro de verkiezingen heeft gewonnen komt volgens de kenners door het feit dat de Brazilianen helemaal klaar zijn met de zittende politieke machtshebbers. Enigszins wel begrijpelijk want de een na de ander verdwijnt de cel in wegens corruptie of omkoopschandalen. Bolsonaro maakt hier handig gebruik van door de problemen die Brazilië kent, en dat zijn er nogal wat, op het conto te zetten van de linkse politici die al ruim vijftien jaar de machtshebbers zijn.

Er zijn vrij veel verschillen tussen de aanhangers van Bolsonaro. De drie grootste groepen worden ook wel verdeeld in koe, kerk of kogel. Door zijn beloftes om de corruptie aan te pakken heeft hij een groot deel van de boeren achter zich staan. In eerdere interviews gaf hij aan, wanneer een zoon homoseksueel gedrag vertoonde deze een pak slaag verdiende. Dit soort uitspraken maakte hem populair bij de conservatieve geestelijken. Zijn laatste grote groep aanhangers is ook gelijk de fanatiekste, de burgers die helemaal klaar zijn met het geweld. Bolsonaro beloofde aan hen de politie vrij spel te geven om zo keihard op te treden tegen het geweld.

Bolsonaro moet wel een belangrijk feit niet vergeten. Ongeveer dertig procent van de Braziliaanse politie is corrupt. De vraag die gelijk opkomt is dat of het wel verstandig om de gehele politie macht zogenoemde carte blanche te geven tegen de criminaliteit. Nou is de criminaliteit wel een probleem van enige omvang in Brazilië, de politie registreerde maar liefst 63.880 mensen die door geweld om het leven kwamen. Ter vergelijking, het zijn net zoveel mensen als in Oosterhout en de dorpen eromheen wonen bij elkaar opgeteld.

De vraag die deze verkiezingen al bij veel Brazilianen speelt gaat over welke kandidaat is het best in staat ons land weer enigszins te veranderen in positieve zin. De mensen kozen uiteindelijk voor een man die veel heeft beloofd en tegen de gevestigde orde in ging. Wat hij van zijn beloftes gaat waarmaken is nog maar de vraag, in zo’n dertig jaar als congreslid heeft hij slechts drie schamele wetsvoorstellen gedaan. Dat klinkt eerder als iemand die ongemotiveerd is dan iemand die zijn land wil gaan hervormen.

Het enige wat de Brazilianen, en de rest van de wereld, nu kan doen is afwachten. Eerlijk gezegd is er maar weinig vertrouwen in Bolsonaro vanuit veel landen. Een man met zulke gekleurde ideeën en grote afkeer tegen bepaalde groepen mensen kan nooit in staat zijn een heel land achter zich te krijgen. De vraag luidt dan of men er wel op vooruit gaat in Brazilië, of dat blijkt na verloop van tijd dat de verkiezing van Bolsonaro alleen maar verliezers heeft opgeleverd.