T. Voogd

Commissie hier, bestuursjaar daar. Daarnaast nog actief in de medezeggenschap en nu zit ik hier aan mijn eerste column voor de Secjure. Het leven van een actieve student gaat niet altijd over rozen. Vanaf het eerste moment dat je met de Universiteit in aanraking komt, wordt je dood gegooid met mogelijkheden om je naast je studie verder te ontwikkelen en dingen te leren die je niet door je professor in de collegebanken uitgelegd krijgt. Ook ik heb me hier vorig jaar schuldig aan gemaakt door het actieve lidmaatschap bij studievereniging Magister JFT op allerlei manieren te promoten. Het scheelt natuurlijk dat ik er wel achter stond.

Ergens ‘actief worden’ kan je om verschillende redenen doen. Je onderscheiden bij het solliciteren in de toekomst, aan je CV werken, mensen leren kennen en aan je persoonlijke ontwikkeling werken is natuurlijk erg belangrijk, maar de voornaamste reden moet natuurlijk zijn dat je het leuk vindt om te doen. Toch merk ik vaak dat dit laatste bij veel studenten niet bovenaan staat.

Zeker op de rechtenfaculteit heerst er al vroeg binnen de studie een soort concurrentiestrijd. In een branche waar de banen niet direct voor het oprapen zijn en er net als jij een hoop anderen voor die ene baan op de Zuidas willen gaan, moet je al vroeg beginnen om de recruiter er van te overtuigen dat niet zij, maar jíj de geschikte kandidaat bent.  Cijfers zijn belangrijk, maar betekenen zeker niet alles. Daarom is het belangrijk dat je laat zien dat je niet schroomt om je handen uit de mouwen te steken en je inzet voor iets dat groter is dan jijzelf.

Bovendien draait het ook allemaal om een netwerk. Men krijgt het gevoel dat ze ingeschreven moeten staan bij minstens twee verenigingen, zich elke dinsdag- en donderdagavond helemaal kapot moeten zuipen en met iedereen een praatje gemaakt te moeten hebben in de hoop dat misschien één van hen je over een paar jaar aan een baan kan helpen. Een advocaat van een redelijk groot kantoor in Amsterdam vertelde mij dat het bij hen amper zin heeft om te solliciteren voor een stage zonder dat een van de werknemers je naam noemt. Anders wordt er niet eens naar die brief waar je zo hard aan gewerkt hebt gekeken. Bij opmerkingen als deze ga je als student natuurlijk enorm aan jezelf twijfelen. En dat is gelijk de keerzijde van de enorme druk die tegenwoordig op studenten wordt gelegd.

Ik kreeg al snel door dat ik niet in het wereldje van ellebogenwerk thuis wil horen, dus op mij heeft het weinig effect. Toch merk ik om me heen dat het constant vergelijken van jezelf aan je medestudenten voor enorm veel stress en onzekerheid zorgt. Studenten raken gedemotiveerd door het halen van een zesje maar hebben te weinig tijd om hier ook echt iets aan te doen omdat hun agenda ondertussen overstroomt met commissievergaderingen, verplichte lezingen en af en toe een volledige dag in de kou suikerspinnen staan uit te delen op een zichtbaarheidsdag. En dat terwijl ze veel liever in hun vrije tijd met hun vrienden een feestje pakken!

De studententijd is voor veel mensen de leukste tijd van hun leven. Voorwaarde is wel dat je het er zelf van maakt. Zorg dat je zowel binnen als buiten de collegezalen veel leert, maar het allerbelangrijkste is dat je het vooral doet voor je eigen plezier en niet alleen met het oog op de toekomst. En als je dan laat ziet dat alles wat je doet met passie is, dan komt het met die baan later ook wel goed.