By Laura de Leeuw

December stond in het teken van de klimaattop in Parijs. Vanaf de start op 30 november was het twee weken lang alom aanwezig in de media en de verwachtingen waren hooggespannen. Op 12 december werd onder daverend applaus een akkoord bereikt, maar wat kunnen we nu eigenlijk verwachten van ‘the Paris Agreement’: een duurzaam akkoord voor een duurzame wereld?

Meerdere kranten schreven de ochtend na het klimaatakkoord: ‘historisch akkoord bereikt[1]’ Wat is er zo historisch aan dit akkoord vergeleken met eerdere akkoorden? Ten eerste is het akkoord bindend voor de 195 landen die het hebben ondertekend[2]. De landen zijn daarin overeengekomen dat het gemiddelde klimaat op aarde niet met meer dan 2 graden Celsius mag stijgen in 2100. Het streven is 1,5 graden Celsius, wat voor de poolgebieden maar ook bewoners van laag liggende eilanden cruciaal is[3]. Verder moeten landen hun uiterste best doen om de uitstoot van broeikasgassen en schadelijke stoffen te verminderen, financieel en door middel van onderzoek[4].

Dit klinkt allemaal erg positief natuurlijk en de reacties in de politiek waren dan ook enthousiast. Zo zei staatssecretaris van Milieu Sharon Dijksma over het akkoord: “Er is vandaag een geweldige prestatie geleverd door voor het eerst in de geschiedenis een voor alle landen geldend juridisch bindend klimaatakkoord te sluiten. We hebben onze kinderen en kleinkinderen een grote dienst bewezen[5]“. Dit optimisme is wellicht deels ingegeven door het feit dat de uitkomsten van de onderhandelingen veel ambitieuzer zijn in vergelijking met die in Kopenhagen in 2009. De onderhandelingen in Kopenhagen mislukten en daarom werd voor Parijs een nieuwe aanpak gekozen: voordat de onderhandelingen begonnen, werd aan ieder land gevraagd een plan op te stellen om klimaatverandering tegen te gaan[6]. Deze aanpak heeft gewerkt en heeft geleid tot consensus over een relatief uitgebreid akkoord.

De reacties van milieuorganisaties en klimaatactivisten zijn echter behoudend. De reactie van de international executive director van Greenpeace is een goed voorbeeld: “It sometimes seems that the countries of the United Nations can unite on nothing, but nearly two hundred countries have come together and agreed a deal. Today the human race has joined in a common cause, but it’s what happens after this conference that really matters. The Paris Agreement is only one step on long a road, and there are parts of it that frustrate and disappoint me, but it is progress. This deal alone won’t dig us out the hole we’re in, but it makes the sides less steep.”[7]

Ook al zijn de afspraken bindend, de grote vraag is natuurlijk of alle landen zich er dit keer ook daadwerkelijk aan zullen gaan houden. Euforie over het bereiken van een akkoord is terecht, maar te veel enthousiasme over de daadwerkelijke naleving is wellicht nog te voorbarig.

________________________________________________________

[1] http://www.trouw.nl/tr/nl/37601/Klimaattop-Parijs-2015/article/detail/4206822/2015/12/12/Historisch-klimaatakkoord-Parijs-is-een-feit.dhtml

[2] http://unfccc.int/resource/docs/2015/cop21/eng/l09.pdf

[3] http://www.volkskrant.nl/buitenland/195-landen-sluiten-historisch-klimaatakkoord-in-parijs~a4206786/

[4] http://www.nu.nl/klimaat/4181610/belangrijkste-punten-van-klimaatakkoord-in-parijs.html

[5] http://www.trouw.nl/tr/nl/37601/Klimaattop-Parijs-2015/article/detail/4206822/2015/12/12/Historisch-klimaatakkoord-Parijs-is-een-feit.dhtml

[6] http://www.trouw.nl/tr/nl/37601/Klimaattop-Parijs-2015/article/detail/4206822/2015/12/12/Historisch-klimaatakkoord-Parijs-is-een-feit.dhtml

[7] http://www.greenpeace.org/international/en/press/releases/kumi-naidoo-conclusion-cop21-climate/